Cees Hamelink (1940).
Ik begon met accordeon spelen in 1953, kreeg les van Jan de la Bey (van het Jan Corduwener radio-danksorkest), speelde in het mandolinegezelschap MUENZA ,trad op met Ria Valk- die heel aardig Franse chansons zong en zich daarbij op de gitaar begeleidde- en het Fokker dansorkest. Ik deed ook de toets voor straatmuzikant –met Olé Guapa en Fliegende Blaetter. 1957 ging ik over naar de contrabas. Studeerde bij Cees de Ligt (concertgebouw orkest) en Tony van Hall. Al snel kwamen de eerste bandjes (Metronome Combo en Vendome kwartet) met Herman de Hondt, Nol Klinkhamer, Greetje Drenth en Harry ten Siethoff. Als vervanger van Tony van Hall speelde ik met Pia Beck in de City bioscoop en met onder meer Clous van Mechelen in Casa Blanca op de Zeedijk. In 1958 ontmoette ik Louis van Dijk. Dat was het begin van een vriendschap die duurde tot de dood van Louis in 2020, https://louisvandijk.nl.
We speelden met het trio overal in Nederland in cafés en jazzclubs. Bij een musical van het Gereformeerd Gymnasium in Krasnapolsky waren we ‘De zingende broertjes’ met een uiterst onsmakelijk liedje over slakken. We werkten ook samen aan een kerstnachtcantate waarvoor Louis met Jan Stulen de muziek componeerde en ik de latijnse tekst verzorgde. We.stonden met het trio op het grote podium van het Concertgebouw in Amsterdam.
De contrabas waar ik op speelde werd gebouwd door Leopold Georg Hindler in 1812 voor het Weens Hof Orkest, de latere Wiener Philharmoniker. Collega bassisten die op de bas speelden waren Ruud Jacobs en Maarten Regteren Altena. Bij zijn bezoek aan Nederland werd de bas bespeeld door Pierre Michelot.
Met het trio Louis van Dijk wonnen we in 1962 het Loosdrecht Jazz Concourse (geluidsfragment) en speelden op het Juan les Pins Jazz Festival (met Carl Schulze en Gunnar Nielsen) Het hoogtepunt daarbij was dat de Franse omroeper van een radiostation zich moest verontschuldigen voor het feit dat door het grote enthousiasme voor het Hollands kwartet met Louis van Disk het optreden van het nieuwe Miles Davis kwintet even uitgesteld werd. In een bar in Juan les Pins verteld ik dit aan een prachtige vrouw die later Sarah Vaughan bleek te zijn. Haar commentaar, ‘served the arrogant bastard’. In 1962 speelden we op MS de Groote Beer (Rotterdam-New York v.v.) en in New York drumd in een Take Five van de Jaszz Messengers grootmeester Art Blakey met ons me. In 1962 spleelden we op de Nieuw Amsterdam met Max Bolleman. Tijdens deze reis traden we ook op in Atlantic City o.m. met Don Byas.
